Liefde en angst
Liefde en angst zijn tegenpolen. Niet liefde en haat - haat komt voort uit angst. Waarom zijn mannen dan bang voor de liefde?
In veel oude culturen wordt de liefde gekarakteriseerd als een God, of een Godin. Waarom? Omdat niemand het kan beheersen. Als je het hebt, zit je er aan vast. Net als de griep. Maar het antwoord is hier - controle. Niemand geeft een jongen een speech over hoe hij de baas moet zijn omdat hij een man is. Maar dat is de boodschap die mannen krijgen. Emotie is voor vrouwen. Behoud de controle ten koste van alles. Nou, liefde laat je de controle verliezen. Dus het is in strijd met de programmering. Dat is de belangrijkste reden waarom mannen bang zijn voor de liefde.
Een tweede reden waarom mannen bang zijn voor de liefde is dat het een ravage aanricht in iemands emoties. Mannen worden niet opgevoed met emoties en krijgen niet de kennis, het inzicht en het voordeel van de ervaring van oudere en wijzere mannen. Vrouwen daarentegen krijgen al deze dingen over het algemeen wel - vrouwen hebben er geen moeite mee hun gevoelens met elkaar te bespreken, en krijgen het voordeel van de ervaring van hen die ouder en wijzer zijn dan zijzelf. Dit lijkt een intercultureel verschijnsel te zijn; één bepaald ras, religie of filosofie kan dus niet de schuld krijgen.
Volkse volkswijsheid zegt dat "mannen mentaal zijn en vrouwen emotioneel", wat eigenlijk een oversimplificatie is. Mannen hebben wel degelijk emoties, maar ze worden ontmoedigd om die te tonen en hun daden te laten bepalen door die emoties. Liefde is een van de sterkste emoties - dus natuurlijk zal het in strijd zijn met het mannelijke gebod om "de controle te behouden". Er zijn veel mannen die zich op hun gemak voelen in het ondiepe water van betekenisloze relaties omdat ze niet in strijd zijn met de programmering. Een relatie die werkelijk de emoties van een man aanwakkert... wel, dat is een uitdaging, en nog een angstaanjagende ook. Het is zelfs zo beangstigend dat een man een hele tijd verliefd kan zijn voordat het besef tot hem doordringt - meestal als een ton bakstenen. Dus plotseling is er een enorme, vormloze kracht die op hem neerkomt, en dit zet de vecht-of-vlucht reactie in gang. Er is veel individuele variatie in hoe sterk deze reactie op gang komt, maar hij komt wel op gang.
Bangheid is iets dat je moet beheersen, niet overwinnen. De vecht-of-vluchtreactie wordt ook wel de vecht-of-vlucht-of-vriesreactie genoemd. Denk aan "hert in de koplampen". Dat is de "bevriezen" optie. Bewegen ondanks de angst is het beheersen van de angst. Bijvoorbeeld, als een man bang is voor de liefde, zegt hij tegen zichzelf dat hij verder moet gaan met de relatie ondanks het feit dat het hem bang maakt. De liefde weegt op tegen de angst. Uiteindelijk, als de hemel niet naar beneden komt, verdwijnt de angst geleidelijk aan. Je kunt niet blijven wachten tot de angst op magische wijze verdwijnt; de angst moet worden uitgedaagd. De vlucht- of bevriesopties vallen weg ten gunste van de "vecht"-optie - en waar hij tegen vecht is de angst.
Wanneer een man wordt overweldigd door emotie, zal hij heel verdwijnt vaak van de radar en trekt zich terug in zijn grot. Dat komt omdat hij instinctief de behoefte voelt om zich terug te trekken uit de strijd om een kalmerend tegengif te krijgen voor de stress van de relatie. Hij kan gaan vissen, hij kan naar een bar gaan met zijn vrienden om stoom af te blazen, en hij kan gewoon voor de TV gaan zitten en naar een hersenloze sitcom kijken. Deze acties nemen de druk weg en vernieuwen zijn vermogen om ermee om te gaan. Als we hier een analogie gebruiken, zou je kunnen zeggen dat als het gaat om het omgaan met emoties, mannen een koffiekopje hebben om te vullen, terwijl vrouwen een olympisch zwembad hebben. Als het koffiekopje vol is, is het vol, en moet het worden opgenomen in de levenservaring van een man voordat hij terug kan gaan voor meer. Vrouwen zeggen vaak tegen me: "Alles was geweldig - we communiceerden regelmatig, brachten samen tijd door, er gebeurde niets ergs - dus waarom is hij van de planeet verdwenen?" Het antwoord is: "Zodat hij kan verwerken."
Hoe lang een man in zijn grot zit, varieert nogal. Sommige mannen hebben maar een paar uur nodig, anderen dagen, en weer anderen meer. Een vrouw denkt dan dat het de man niets kan schelen, dat hij geen interesse meer heeft, dat er een andere vrouw is, enzovoort. Hoe langer het duurt, hoe meer ze ervan overtuigd raakt dat de man gewoon weg is... totdat hij plotseling uit het struikgewas tevoorschijn komt en doet alsof alles in orde is.
Hij is dus aan het verwerken - waarom betekent dat dat hij niet gewoon de telefoon kan pakken en zeggen: "Hé, alles in orde is, ik nog leef?" Omdat het het proces onderbreekt. En ook omdat er waarschijnlijk geen man op de planeet is die gelooft dat er zoiets bestaat als een kort gesprek met een vrouw. Er is een overtuiging dat, "Hey, ik ben ok, wij zijn ok" zal worden beantwoord met, "Hoe komt het dan dat ik niets van je hoor?" en dat er een zwaar gesprek zal volgen. Als een man aan het verwerken is, is dat wel het laatste wat hij wil.
Het verwerken van informatie over relaties voor een man gebeurt grotendeels onbewust. Houd het bewustzijn anders bezig, en het onderbewustzijn zorgt voor de rest. Vrouwen daarentegen hebben de neiging om het leven tegelijkertijd te verwerken en te leven - in zekere zin multitasking. Dat maakt het voor een vrouw moeilijker te begrijpen waarom iets wat voor haar zo vanzelfsprekend is, voor een man onmogelijk of op zijn minst erg moeilijk lijkt. Als er een antwoord is voor een vrouw, dan is het gewoon dit: geduld.
Gerelateerde artikelen
Andere artikelen van "Steven Craig"
