Wat is remote viewing? de geheime geschiedenis van de regering over paranormaal onderzoek

Hebt u ooit een visioen gehad van een plaats die u nog nooit hebt gezien? Als uw innerlijke waarneming u naar een raketwerper bij de Oeral bracht of een wasserette in Rio, dan bent u misschien . Remote viewers zijn mensen die met een onwaarschijnlijke nauwkeurigheid verre locaties kunnen zien, in ongeopende dozen kunnen "kijken" en zelfs de persoonlijkheid en het uiterlijk van vreemden op andere continenten kunnen inschatten.

Nog niet zo lang geleden had de Amerikaanse regering haar oog laten vallen op remote viewing-toepassingen, en niet omdat toenmalig president Jimmy Carter vroegtijdig in zijn kerstcadeaus wilde kijken. Midden in de Koude Oorlog bood remote viewing een manier om op de hoogte te blijven van de ontwikkelingen in de Sovjet-Unie, zonder de zichtbaarheid en kosten van een satelliet of de risico's van een bemand spionagevliegtuig. Nog overtuigender was het feit dat overzeese inlichtingen erop wezen dat de Sovjetunie reeds zwaar geïnvesteerd had in hun eigen programma voor remote viewing. Wanhopig om een stap voor te blijven, lanceerde de regering een eenheid van het Amerikaanse leger, het Stargate Project in 1978 (1). Totdat het in 1995 officieel werd gesloten, testte het Stargate Project in stilte de mogelijkheden van remote viewing op een gecontracteerde locatie, het Stanford Research Institution in Menlo Park, Californië.

Vind uw helderheid met een helderziende reading. Klik hier om te beginnen.

Visions of Remote Viewing

Als onderdeel van het Stargate Project, ontwierpen een aantal gevestigde wetenschappers, waaronder de natuurkundigen Harold Puthoff en Russell Targ, strenge tests van remote viewing capaciteiten. De remote viewers die zij in de studie opnamen werd gevraagd om objecten in gesloten kartonnen dozen te beschrijven en identificerende details te geven over een verre "doel" plaats. Vaak beschreven de remote viewers wat er op dat moment op de locatie gebeurde ("Ik zie een kraan... een rood gebouw met een steil dak... enkele vliegtuigen..."), maar sommigen rapporteerden ook visioenen van vroegere en toekomstige gebeurtenissen op de doellocatie te channelen. Veel van de en financiering stroomde binnen van bovenaf. De hooggespannen verwachtingen van die tijd worden mooi samengevat door congreslid Charles Rose, die in 1979 het volgende zei:

"Sommige mensen van de inlichtingendienst met wie ik heb gesproken, weten dat remote viewing werkt, hoewel ze verder onderzoek ernaar nog steeds tegenhouden, omdat ze beweren dat het nog niet zo goed is als satellietfotografie. Maar het lijkt me een verdomd goedkoop radarsysteem. En als de Russen het hebben en wij niet, dan hebben we een serieus probleem." (2)

Een project met eigenaardigheden

Waarom is de visie van vertegenwoordiger Rose dan niet uitgekomen? De resultaten van het Sterrenpoortproject waren op zijn zachtst gezegd omstreden. Sommige onderzoekers en leden van de CIA waren onder de indruk van de duizelingwekkende nauwkeurigheid van de afstandsbeeldkijkers, maar anderen waren niet overtuigd. Toen het project in 1995 werd stopgezet, schreef een panel van twee wetenschappers een rapport met een samenvatting van de bevindingen. Hun interpretaties liepen sterk uiteen: de ene raadde aan het project te sluiten omdat het nutteloos was, de andere deed dezelfde aanbeveling, maar dan op grond van het feit dat Stargate zijn hoofddoel ruimschoots had bereikt.

Dr. Jessica Utts, een statisticus, betoogde dat de resultaten niet overeenkwamen met de resultaten en stelde dat, als dezelfde succesniveaus waren aangetoond in een klinische proef voor een medicijn, het als effectief zou zijn beschouwd. Zij suggereerde dat deze zeer reële vermogens, om verre plaatsen op afstand te bekijken en toekomstige gebeurtenissen te voorspellen, een zintuig zou kunnen zijn dat nog niet door wetenschappelijk onderzoek is gekarakteriseerd. De andere recensent, professor in de psychologie Dr. Ray Hyman, was het wel eens met de conclusies van Dr. Utts. Hoewel hij geen methodologische tekortkomingen van de experimenten kon aanwijzen, voerde hij aan dat hij zonder replicatie door een onafhankelijk team van onderzoekers niet verkocht was aan de conclusies van Dr. Utts.

De opzet van het Stargate-project is inderdaad ongebruikelijk. De meeste wetenschappelijke onderzoeken doorlopen een systeem van peer review en zorgvuldige, goed gepubliceerde controles, maar omwille van de nationale veiligheid zijn de Stargate-experimenten niet volgens het standaardprotocol verlopen. De enige niet-gouvernementele wetenschappers die de kwaliteit van de experimenten beoordeelden waren Drs. Utts en Hyman, die pas uitgenodigd werden om de studies te bekritiseren toen Stargate sloot. Er is nog een andere, nog schadelijker valkuil, en dat is de toegang tot de ruwe gegevens. Als hoofd "poortwachter," had onderzoeker Edwin May onbeperkte toegang tot de resultaten van de remote viewing tests, wat enige verdenking van manipulatie heeft doen rijzen (3). Bovendien is het volstrekt onduidelijk hoe je een remote viewing het beste kunt "scoren" - hoe meet je de nauwkeurigheid van een gerapporteerde scène?

Laten we bijvoorbeeld teruggaan naar het scenario van Jimmy Carter die met behulp van remote viewers naar zijn vakantiecadeaus gluurt. Stel dat de kijkers een ingepakte doos krijgen met daarin een paar groene en rode gestreepte sokken versierd met belletjes bij de tenen (een cadeau van de Verenigde Naties, wellicht). Eén toeschouwer beschrijft de sokken perfect met de zilveren belletjes naar beneden, maar ziet ook, ten onrechte, een klomp steenkool. Een tweede kijker geeft de nogal vage beschrijving: "Het is groen en rood...en donzig..."

Dus wie had het meeste gelijk? De kijker die een schitterende en tegelijkertijd totaal verkeerde voorspelling deed, of de kijker die vaag was maar het bij het rechte eind had? Er is geen definitief antwoord, en elke wetenschappelijke studie moet zijn eigen score bepalen om consequent te kunnen worden gebruikt. In het Stargate Project, werden veel van de resultaten van remote viewing geïnterpreteerd en gescoord door Edwin May alleen, wat betekent dat zijn persoonlijke vooroordelen en agenda niet werden gecontroleerd. Het komt erop neer dat de Stargate-experimenten de conventies van de reguliere wetenschap niet volgen, en dat ze waarschijnlijk niet door de grotere wetenschappelijke gemeenschap zullen worden aanvaard als bewijs van remote viewing.

De erfenis van Stargate

Enkele van de belangrijkste wetenschappelijke onderzoekers die bij Stargate betrokken waren, bleven volledig overtuigd van de geldigheid en het nut van remote viewing, maar toch is het programma (voor zover bekend) permanent stopgezet. Wat ging er mis? Misschien als de Stargate experimenten transparanter waren geweest, zou men het project overtuigender hebben kunnen verdedigen. De eigenaardigheden van de wetenschappelijke opzet en de toegankelijkheid van de gegevens suggereren dat de resultaten onbetrouwbaar zijn: paranormale gaven kunnen de gerapporteerde niveaus hebben overschreden, net zoals het mogelijk is dat ze tekortschoten. Maar zelfs als de Stargate-experimenten een waterdicht onderzoeksprotocol volgden, dan nog zouden paranormale gaven door hun aard ontkenbaar zijn voor meting. Het enige dat zeker is, is dat als er ooit een echte wetenschappelijke test van remote viewing zou kunnen zijn, Stargate het niet is.

Misschien is dat maar beter ook - als Edwin May de CIA een levensvatbaar paranormaal bataljon had voorgelegd, zou hij dan een nieuw tijdperk van bovennatuurlijke oorlogsvoering? Zou de wereld er klaar voor zijn (de Conventie van Geneve is dat zeker niet)? Het is onduidelijk hoe bereid de paranormaal begaafden van Stargate zouden zijn geweest om hun gaven als wapens aan te bieden aan de inlichtingendiensten van de overheid. De mogelijkheid om helderzienden te overbelasten onder de druk van een gewapend conflict lijkt ook niet denkbeeldig. Zou een helderziende, net als zicht en geluid tijdens een paniekaanval, moeite hebben om helder te blijven, terwijl er levens van zijn lezing afhangen?

Voorlopig blijft remote viewing, net als helderziendheid, telekinese en psychokinese, een onopgelost mysterie voor de Amerikaanse regering. En dat is niet zo'n slechte zaak, voor de miljoenen mensen die voldoening en verrijking halen uit paranormale lezers en niet willen dat hun spiritualiteit wordt bewapend.

Wilt u zelf een paranormale lezing ervaren? KEEN-adviseurs bieden inzicht in uw brandende levens-, liefdes- en carrièrevragen.

1. "CIA-verklaring over 'Remote Viewing'," CIA Public Affairs Office, 6 september 1995.

2. Omni, juli 1979, Congreslid Charles Rose, voorzitter, House Sub-Committee on Intelligence Evaluation and Oversight.

3. Marks, David. (2000). De psychologie van het paranormale (2e editie). Prometheus Books. pp. 71-96. ISBN 1-57392-798-8