Spirituele groei op het monastieke pad
Doorheen de geschiedenis is er een klein percentage van elke bevolking geweest dat op zoek is naar het soort verlichting dat alleen door afzondering kan worden bereikt. Buiten de heersende stroming en ver van de algemene bevolking staan is een constante geweest in elke menselijke cultuur in de geschreven geschiedenis. Het woord "monnik" heeft zijn wortels in "mono" dat één betekent. Een monastieke levensstijl is iets dat alleen wordt gedaan. En echte afzondering van anderen is niet voor iedereen weggelegd. Als je het goed doet in de schijnwerpers of onder de menigte, graag met vrienden optrekt, een minnaar zoekt om je leven mee te delen, of een gezin wilt ... wel, dan is het monastieke leven niets voor jou. Maar het kan wel een optie zijn om tijdelijk tot rust te komen. Als je van nature introvert bent, van binnenuit gestimuleerd wordt en spirituele gemoedsrust wilt bereiken, kan het kloosterpad de ervaring zijn die je het meest de moeite waard vindt in je leven.
Verlicht worden
Het doel van alle spirituele ontwikkeling is verlicht te raken van de werking van het universum voorbij de manieren die onze vijf zintuigen kunnen ontvangen en interpreteren. We kunnen dit doel op vele manieren nastreven: anderen van dienst zijn, de minder bedeelden voorgaan op het pad dat we al hebben afgelegd of getuigen van ons spirituele ontwaken. Al deze manieren hebben hun voor- en nadelen om het doel van spirituele verlichting te bereiken en de opgebouwde wijsheid te behouden na het bereiken van de top van de berg van metafysisch inzicht. Het monastieke pad is een alternatieve methode om ditzelfde punt van verheffing te bereiken. Het is niet beter of slechter, maar het heeft wel een opmerkelijke staat van dienst. In het verwijderen van iemands zelf van de mainstream en het beperken van het contact met zoveel mogelijk mensen, de kans om echt na te denken over het universum in ononderbroken vrede is de jouwe. De mogelijkheid om te mediteren tot je één bent met het universum klinkt misschien als een mythe in onze drukke westerse wereld, maar het is de basis van veel oude culturen die tot op de dag van vandaag voortbestaan.
Is het monastieke pad het pad van de vermijding?
Er is een oud taoïstisch verhaal over twee jonge mannen aan de voet van een berg. Op de top bevindt zich het klooster, de opleidingsplaats voor toekomstige monniken. De eerste jongen spot met het idee om zijn leven aan de eenzaamheid te wijden: "Ik wil de zin van het leven onder ogen zien, niet in afzondering," verklaart hij stoutmoedig, volhoudend dat de berg opgaan zou betekenen dat je wegloopt voor de problemen van het leven. De andere jongen begint het pad van de berg op te lopen en draait zich alleen maar om om zijn vriend te antwoorden: "Ook ik wil de zin van het leven onder ogen zien, en wel in afzondering." Deze eenvoudige paradox raakt de kern van de zaak: het monastieke pad lijkt misschien vermijdend, maar het is de rommel van het dagelijks leven en de verstrengelde relaties die ons ervan weerhouden de wereld voorbij deze ene te zien. Je onderdompeling in dit leven is in feite je overgave aan het fysieke en het cerebrale rijk. Je kunt persoonlijk gewin en intellectuele bevrediging bereiken, maar totdat je je spirituele honger kunt stillen, zal de zintuiglijke wereld alleen dienen als je pad van vermijding. Intussen kan jezelf bevrijden van alle onbelangrijke facetten van het leven de weg voor je vrijmaken om een gevoel van vrede met jezelf en harmonie met het universum te bereiken waarvan anderen nauwelijks kunnen dromen over.
Klooster
Wanneer nonnen hun gelofte aan God afleggen om gehoorzaam en kuis te zijn, treden ze in een klooster. Dit is een kleine geïsoleerde gemeenschap, gewijd aan gebed en daden van liefdadigheid. Boeddhistische nonnen en monniken hebben een vergelijkbaar gestructureerd netwerk van gemeenschappen. In de middeleeuwen was er binnen sommige kloosters een afdeling die klooster werd genoemd. Het woord "klooster" komt van het Latijnse woord "claustrum", dat verwijst naar nauwe en besloten ruimtes. Als je aan claustrofobie lijdt, kan het leven in een klooster verontrustend zijn. Kloosterzusters legden naast hun andere eden ook een zwijggelofte af. Door nooit te spreken, is het doel om altijd in een modus van ontvangen te zijn in plaats van reageren. De extreme geloften van nonnen, priesters, monniken en ander religieus personeel functioneren als een overgave van de krachten van individualiteit die de maatschappij ons toekent; de overgave moet plaatsvinden om de diepste waarheden van het universum in onze wezens te laten doordringen.
Is het iets voor jou?
Als je momenteel alleenstaand bent, kunnen eenzaamheid en gevoelens van ontoereikendheid je van veel dingen in het leven weerhouden, maar ze zouden een kans voor je kunnen zijn om het monastieke pad te proberen. Zonder een partner of familie om nodig te hebben en nodig te zijn, kun je je concentreren op wat er in de wereld is buiten je eigen sfeer van controle en bewustzijn. Maar de sfeer om je heen moet worden schoongemaakt. Het monastieke pad is er niet een van gadgets en sociale netwerken; het is er een van jezelf afzonderen om vrede te vinden. In dit isolement kennen vele culturen disciplines om de geest scherp en toch gehoorzaam te houden. Sommige boeddhistische sekten verbieden complexe gebedspastorale recitaties. Hindoeïstische asceten zien zelfs af van kleding en leven in grotten, uitgehongerd, behalve van giften van eenvoudige vruchten die hen door de gelovigen worden bezorgd. Geïsoleerde heilige mannen en vrouwen kon men door de eeuwen heen horen zingen vanaf hun eenzame binnenplaatsen. Je moet een discipline vinden, of het nu meditatie, gebed of een gestructureerd ritueel is, die de basis versterkt van je overtuigingen over het inzicht dat je van het universum wilt ontvangen.
Monastieke beroepen
Er zijn manieren om gelukkig te worden van je plaats in de wereld door de praktijken van het monastieke pad over te nemen zonder de radicale toewijding te hoeven maken die het vereist. Veel creatieve beroepen vereisen een zeker isolement om grootsheid te bereiken. Of het nu de eenzame kunstenaar is die in haar atelier naar een leeg doek staart of de schrijver die na middernacht nog achter zijn computer zit met de tekstverwerkerpagina op het scherm, veel van wat onze spirituele honger stilt komt voort uit het creëren van unieke uitspraken die de toestand weerspiegelen van wie we zijn. Het hebben van een gewijde ruimte stelt ons in staat om onze eigen verklaringen te creëren, of ze nu geschreven, muzikaal, visueel of met behulp van andere structuren en media zijn. Onszelf afzonderen om naar het universum te luisteren kan een gezonde spirituele oefening zijn, zelfs als we de discipline aangaan met de intentie om aan het eind van de middag weer van de bergtop af te klimmen.
Verdere artikelen
